woensdag 14 januari 2009
Verdiepende verslagen
Hier zijn de verdiepende verslagen over de drie gekozen kunstenaars te vinden.Scroll naar beneden om deze te lezen
maandag 21 januari 2008
Richard Serra
Richard Serra (San Francisco, 2 november 1939) is een Amerikaans beeldhouwer en videokunstenaar.
Hij wordt gerekend tot de minimalisten (Minimal Art en Land Art). Zijn grootste bekendheid verwierf Serra met zijn sculpturen uit staal en vooral Cor-ten-staal.
(Cor-ten-staal of Cortenstaal is een metaallegering)
Richard Serra werd geboren in San Francisco, studeerde aanvankelijk Engelse literatuur aan de Universiteit van Californië in Berkely en Santa Barbara (1957 - 1961). Als student werkte hij om in zijn levensonderhoud te voorzien in een lokale staalfabriek, waar hij zijn eerste ervaringen opdeed in de omgang met staal, hetgeen van beslissende betekenis is geweest voor zijn verdere ontwikkeling als metaalkunstenaar. Van 1961 tot 1964 studeerde Serra kunst aan de Yale Universiteit in New Haven. Hij werd assistent van Josef Albers. Aanvankelijk lag zijn belangstelling bij de schilderkunst, maar na een eenjarig verblijf, met een stipendium van Yale, in Parijs, waar hij bevriend raakte met Philip Glass wist hij dat zijn toekomst lag in de beeldhouwkunst. Serra ging in New York wonen, waar hij in de periode 1966 - 1967 een reeks werken creëert met niet-traditionele materialen als rubber en neonbuizen. Hij werkte in deze periode, om wat bij te verdienen, in een meubelfabriek als inpakker met vrienden als Robert Fiore, Steve Reich en Philip Glass. Zijn vriendenkring omvatte verder nog kunstenaars als Carl Andre, Walter de Maria, Eva Hesse, Sol LeWitt en Robert Smithson. De laatste had een beslissende invloed op zijn keuze voor "Environmental art" en "Land art". Serra werd de invloedrijkste hedendaagse Amerikaanse beeldhouwer en minimalist. Hij is in 1981 getrouwd met Clara Weyergraf en woont en werkt in New York City en in Nova Scotia.
Serra heeft een werk in Zeewolde. Waren de dijken er niet geweest dan zou Zeewolde tot aan de bovenrand van Serra's twee wanden onder water staan. De Amerikaanse kunstenaar refereert met de hoogte van dit werk aan het feit dat Zeewolde op de bodem van de voormalige Zuiderzee is gebouwd.
Het kunstwerk snijdt in de twee omhoog lopende hellingen van het landschapspark De Wetering. Over de helling lopend, dicht langs de wanden, kan je het gevoel 'onder water gaan' beleven en ook hoe het is om weer langzaam boven te komen. Het hoogste punt van de oostelijke helling ligt op zeeniveau, de helling aan de andere kant van het kanaal komt tot op de hoogte van de dijken die de polder beschermen. Denkbeeldig worden de hellingen door het kunstwerk, onder de brug door, over het water en het fietspad, met elkaar verbonden.
De totale lengte van 600 meter (inclusief de 200 meter tussenruimte) maakt dit kunstwerk tot het grootste werk van Richard Serra in Europa.
Hij wordt gerekend tot de minimalisten (Minimal Art en Land Art). Zijn grootste bekendheid verwierf Serra met zijn sculpturen uit staal en vooral Cor-ten-staal.
(Cor-ten-staal of Cortenstaal is een metaallegering)
Richard Serra werd geboren in San Francisco, studeerde aanvankelijk Engelse literatuur aan de Universiteit van Californië in Berkely en Santa Barbara (1957 - 1961). Als student werkte hij om in zijn levensonderhoud te voorzien in een lokale staalfabriek, waar hij zijn eerste ervaringen opdeed in de omgang met staal, hetgeen van beslissende betekenis is geweest voor zijn verdere ontwikkeling als metaalkunstenaar. Van 1961 tot 1964 studeerde Serra kunst aan de Yale Universiteit in New Haven. Hij werd assistent van Josef Albers. Aanvankelijk lag zijn belangstelling bij de schilderkunst, maar na een eenjarig verblijf, met een stipendium van Yale, in Parijs, waar hij bevriend raakte met Philip Glass wist hij dat zijn toekomst lag in de beeldhouwkunst. Serra ging in New York wonen, waar hij in de periode 1966 - 1967 een reeks werken creëert met niet-traditionele materialen als rubber en neonbuizen. Hij werkte in deze periode, om wat bij te verdienen, in een meubelfabriek als inpakker met vrienden als Robert Fiore, Steve Reich en Philip Glass. Zijn vriendenkring omvatte verder nog kunstenaars als Carl Andre, Walter de Maria, Eva Hesse, Sol LeWitt en Robert Smithson. De laatste had een beslissende invloed op zijn keuze voor "Environmental art" en "Land art". Serra werd de invloedrijkste hedendaagse Amerikaanse beeldhouwer en minimalist. Hij is in 1981 getrouwd met Clara Weyergraf en woont en werkt in New York City en in Nova Scotia.
Serra heeft een werk in Zeewolde. Waren de dijken er niet geweest dan zou Zeewolde tot aan de bovenrand van Serra's twee wanden onder water staan. De Amerikaanse kunstenaar refereert met de hoogte van dit werk aan het feit dat Zeewolde op de bodem van de voormalige Zuiderzee is gebouwd.
Het kunstwerk snijdt in de twee omhoog lopende hellingen van het landschapspark De Wetering. Over de helling lopend, dicht langs de wanden, kan je het gevoel 'onder water gaan' beleven en ook hoe het is om weer langzaam boven te komen. Het hoogste punt van de oostelijke helling ligt op zeeniveau, de helling aan de andere kant van het kanaal komt tot op de hoogte van de dijken die de polder beschermen. Denkbeeldig worden de hellingen door het kunstwerk, onder de brug door, over het water en het fietspad, met elkaar verbonden.
De totale lengte van 600 meter (inclusief de 200 meter tussenruimte) maakt dit kunstwerk tot het grootste werk van Richard Serra in Europa.
maandag 14 januari 2008
Isamu Noguchi
Isamu Noguchi(野口 勇, Noguchi Isamu) (Los Angeles, 17 november 1904 - New York City, 30 december 1988) was een Amerikaanse/Japanse kunstenaar en architect van landschappen.
Noguchi was de zoon van de Japanse dichter Yone Noguchi. In het Kröller-Müller museum staat een beeld van hem genaamd the Cry.
Noguchi wist op onnavolgbare wijze het Amerikaanse modernisme met de Japanse traditionele kunstnijverheid te vermengen in zowel zijn binnenhuis- en landschapsarchitectuur en decors, als in zijn autonome beelden. Hij zag zichzelf als artistieke schakel tussen oost en west en balanceerde gedurende zijn lange carrière op de grens van kunst en design; het figuratieve en abstracte; het organische en het geometrische.
Vanaf 1932 ontwikkelde Noguchi abstracte meubels voor prestigieuze fabrikanten als Knoll Associates en Herman Miller die de ‘Coffee Table’ uit 1944 decennia lang produceerde. Van al zijn industriële ontwerpen is hij bij het grote publiek wereldwijd bekend geworden met zijn papieren lichtsculpturen ‘Akari’, die hij in de jaren vijftig en zestig ontwikkelde in opdracht van de Japanse stad Gifu.
Als landschapsarchitect richtte Noguchi een groot aantal openbare ruimtes in zoals speelvelden, parken en tuinen. In de vijftiger jaren legde hij de tuinen aan voor de Keio University in Tokyo, het Lever House in New York en voor het hoofdkantoor van UNESCO in Parijs. De twee belangrijkste projecten uit de jaren zestig bestaan uit de beeldentuin van het National Museum in Jeruzalem en de tuinen rondom de het gebouw van de Connecticut General Life Insurance. Het oeuvre van Isamu Noguci reflecteert zijn fascinatie voor de beperkingen en mogelijkheden van constructies in het natuurlijke landschap. Ook vind hij rust en bewustwording erg belangrijk, en ook dat laat hij zien in zijn tuinen.
Zelf is mijn favoriet de UNESCO tuin in Parijs. Hoewel dit werk is gebaseerd op een traditionele Japanse zen tuin, heeft het een aantal belangrijke verschillen.
- De tuin is in één oogopslag te overzien. Een Japanse tuin heeft als filosofie dat het beetje bij beetje ontdekt moet worden.
- Het Japanse volk dat de tuin bezocht, vond het erg schokkend dat er asfalt was gebruikt.
Verder heeft het werk overeenkomsten. De bezoeker kan genieten van de veranderingen van de seizoenen en deze van dichtbij meemaken. Ook moet het werk elke dag onderhouden worden, zodat men bewust bezig is met de natuur.
Noguchi was de zoon van de Japanse dichter Yone Noguchi. In het Kröller-Müller museum staat een beeld van hem genaamd the Cry.
Noguchi wist op onnavolgbare wijze het Amerikaanse modernisme met de Japanse traditionele kunstnijverheid te vermengen in zowel zijn binnenhuis- en landschapsarchitectuur en decors, als in zijn autonome beelden. Hij zag zichzelf als artistieke schakel tussen oost en west en balanceerde gedurende zijn lange carrière op de grens van kunst en design; het figuratieve en abstracte; het organische en het geometrische.
Vanaf 1932 ontwikkelde Noguchi abstracte meubels voor prestigieuze fabrikanten als Knoll Associates en Herman Miller die de ‘Coffee Table’ uit 1944 decennia lang produceerde. Van al zijn industriële ontwerpen is hij bij het grote publiek wereldwijd bekend geworden met zijn papieren lichtsculpturen ‘Akari’, die hij in de jaren vijftig en zestig ontwikkelde in opdracht van de Japanse stad Gifu.
Als landschapsarchitect richtte Noguchi een groot aantal openbare ruimtes in zoals speelvelden, parken en tuinen. In de vijftiger jaren legde hij de tuinen aan voor de Keio University in Tokyo, het Lever House in New York en voor het hoofdkantoor van UNESCO in Parijs. De twee belangrijkste projecten uit de jaren zestig bestaan uit de beeldentuin van het National Museum in Jeruzalem en de tuinen rondom de het gebouw van de Connecticut General Life Insurance. Het oeuvre van Isamu Noguci reflecteert zijn fascinatie voor de beperkingen en mogelijkheden van constructies in het natuurlijke landschap. Ook vind hij rust en bewustwording erg belangrijk, en ook dat laat hij zien in zijn tuinen.
Zelf is mijn favoriet de UNESCO tuin in Parijs. Hoewel dit werk is gebaseerd op een traditionele Japanse zen tuin, heeft het een aantal belangrijke verschillen.
- De tuin is in één oogopslag te overzien. Een Japanse tuin heeft als filosofie dat het beetje bij beetje ontdekt moet worden.
- Het Japanse volk dat de tuin bezocht, vond het erg schokkend dat er asfalt was gebruikt.
Verder heeft het werk overeenkomsten. De bezoeker kan genieten van de veranderingen van de seizoenen en deze van dichtbij meemaken. Ook moet het werk elke dag onderhouden worden, zodat men bewust bezig is met de natuur.
vrijdag 21 december 2007
Constantin Brâncuşi
Constantin Brâncuşi wordt als boerenzoon op 21 februari 1876 geboren in Hobiţa Gorj, in de buurt van Târgu Jiu (Karpaten, Roemenië), waar hij later omstreeks 1930 zijn ensemble van monumenten plaatste. Hij heeft een dramatische jeugd dat vooral bestaat uit zwerven en karweitjes aannemen.
Op achttienjarige leeftijd gaat hij naar de "School voor Kunst en Beroepen" in Craiova. Daar leert hij houtsculpturen maken. Zijn talent en artistieke kwaliteiten worden al vlug opgemerkt.
Op achtentwintigjarige leeftijd stelt hij vast dat er voor hem geen toekomst is in Roemenië. Hij wil naar Parijs, het kunstcentrum van Europa. Wegens geldgebrek reist hij te voet. Hij arriveert via München, Roschach, Zürich en Bazel in 1904 in Parijs en studeert daar vanaf 1905 aan het Beeldhouwkunstatelier van Antonin Mercié aan de Académie des Beaux-Arts. Hij leert in 1907 de beeldhouwer August Rodin kennen die op dat moment al bekend is in binnen- en buitenland. Rodin is onder de indruk van de gipsen en bronzen beelden die Brancusi tentoonstelt op het 17e Salon van "La Société nationale des Beaus-Arts". Brâncuşi wordt zijn assistent. Na één maand beslist hij echter om niet meer met Rodin samen te werken. Hij wil bewijzen dat hij zelf een groot artiest is, en denkt dat hij dat niet kan wanneer hij voor Rodin werkt. (Rien ne pousse à l’ombre d’un grand arbre) Het is op dat ogenblik dat Brâncuşi zijn eerste werk maakt. Niet uit marmer zoals Rodin maar uit steen, een voor die tijd ongebruikelijk materiaal. Hij werkte rond hetzelfde thema als Rodin, namelijk Le Baiser (De Kus).
Kort voor zijn dood op 16 maart 1957 wordt Brâncuşi genaturaliseerd tot Fransman. Hij sterft in zijn atelier, Impasse Ronsin, Parijs. Op 19 maart wordt hij begraven op het kerkhof van Montparnasse.
Brâncuşi had niet alleen aandacht voor de natuur maar ook voor de karakteristieke vormen van de Roemeense boerencultuur (de in geometrische vormen uitgevoerde zuilen en deurposten, de schroeven en balken van landelijke wijnpersen, handmolens en gegroefde molenstenen). Deze voorwerpen die hij soms onveranderd gebruikte zoals in sommige sokkels zijn niet zijn enige inspiratiebron. De invloed van de Afrikaanse sculptuur en de gepolijste, regelmatige vormen van de machine hebben hem ook bekoord.
Een tweede kenmerk van Brâncuşi's kunst is het gevoel dat hij bezit voor zijn materialen, geërfd van de cultuur van zijn afkomst. In tegenstelling tot de op dat moment gangbare gewoonte om werklieden in dienst te nemen voor het snijden van het materiaal, werkt Brâncuşi vanaf 1910 zelf met het materiaal.
Isamu Noguchi, een Amerikaan van Japanse herkomst is enige jaren in Parijs leerling van C. Brancusi geweest. Hij vond in zijn kunstwerken een verfijnde combinatie van het Japanse Wabi-ideaal (volkomen natuurlijkheid, toestand die eigen is aan de dingen in de wereld) en de projecten van de westerse moderne kunst.
Verder een bekende uitspraak van Constatin waaruit zijn visie op de natuur blijkt:
‘Wanneer je een vis ziet, denk je niet aan zijn schubben, maar aan zijn snelheid, aan dat wentelende, flitsende lijf dat je doorheen het water zag. Vinnen en ogen en schubben gebruik je om een schets van de realiteit te maken. Wat ik wil, is een flits van zijn geest.’
Op achttienjarige leeftijd gaat hij naar de "School voor Kunst en Beroepen" in Craiova. Daar leert hij houtsculpturen maken. Zijn talent en artistieke kwaliteiten worden al vlug opgemerkt.
Op achtentwintigjarige leeftijd stelt hij vast dat er voor hem geen toekomst is in Roemenië. Hij wil naar Parijs, het kunstcentrum van Europa. Wegens geldgebrek reist hij te voet. Hij arriveert via München, Roschach, Zürich en Bazel in 1904 in Parijs en studeert daar vanaf 1905 aan het Beeldhouwkunstatelier van Antonin Mercié aan de Académie des Beaux-Arts. Hij leert in 1907 de beeldhouwer August Rodin kennen die op dat moment al bekend is in binnen- en buitenland. Rodin is onder de indruk van de gipsen en bronzen beelden die Brancusi tentoonstelt op het 17e Salon van "La Société nationale des Beaus-Arts". Brâncuşi wordt zijn assistent. Na één maand beslist hij echter om niet meer met Rodin samen te werken. Hij wil bewijzen dat hij zelf een groot artiest is, en denkt dat hij dat niet kan wanneer hij voor Rodin werkt. (Rien ne pousse à l’ombre d’un grand arbre) Het is op dat ogenblik dat Brâncuşi zijn eerste werk maakt. Niet uit marmer zoals Rodin maar uit steen, een voor die tijd ongebruikelijk materiaal. Hij werkte rond hetzelfde thema als Rodin, namelijk Le Baiser (De Kus).
Kort voor zijn dood op 16 maart 1957 wordt Brâncuşi genaturaliseerd tot Fransman. Hij sterft in zijn atelier, Impasse Ronsin, Parijs. Op 19 maart wordt hij begraven op het kerkhof van Montparnasse.
Brâncuşi had niet alleen aandacht voor de natuur maar ook voor de karakteristieke vormen van de Roemeense boerencultuur (de in geometrische vormen uitgevoerde zuilen en deurposten, de schroeven en balken van landelijke wijnpersen, handmolens en gegroefde molenstenen). Deze voorwerpen die hij soms onveranderd gebruikte zoals in sommige sokkels zijn niet zijn enige inspiratiebron. De invloed van de Afrikaanse sculptuur en de gepolijste, regelmatige vormen van de machine hebben hem ook bekoord.
Een tweede kenmerk van Brâncuşi's kunst is het gevoel dat hij bezit voor zijn materialen, geërfd van de cultuur van zijn afkomst. In tegenstelling tot de op dat moment gangbare gewoonte om werklieden in dienst te nemen voor het snijden van het materiaal, werkt Brâncuşi vanaf 1910 zelf met het materiaal.
Isamu Noguchi, een Amerikaan van Japanse herkomst is enige jaren in Parijs leerling van C. Brancusi geweest. Hij vond in zijn kunstwerken een verfijnde combinatie van het Japanse Wabi-ideaal (volkomen natuurlijkheid, toestand die eigen is aan de dingen in de wereld) en de projecten van de westerse moderne kunst.
Verder een bekende uitspraak van Constatin waaruit zijn visie op de natuur blijkt:
‘Wanneer je een vis ziet, denk je niet aan zijn schubben, maar aan zijn snelheid, aan dat wentelende, flitsende lijf dat je doorheen het water zag. Vinnen en ogen en schubben gebruik je om een schets van de realiteit te maken. Wat ik wil, is een flits van zijn geest.’
Abonneren op:
Posts (Atom)